Ik en vrijwillig dik worden.. dat vergde even wat therapie sessies om mijzelf daarvoor klaar te stomen..

Mijn anorexia had ik al een aantal jaren ‘achter’ mij gelaten.
Dat wil zeggen: ik at zoals ik mijzelf had aangeleerd. Echter bleef daar nog die dagelijkse strijd in mijn hoofd, ik deed gemiddeld 4 keer per week aan sport om de balans met normale voeding in mijn hoofd goed te kunnen houden. Wanneer er een avond sporten weg viel door een andere afspraak kon ik dit handelen, maar mijn gedachtes gingen ondertussen alle kanten op. Het gaf mij een soort van paniek.

Op de kalender stond ons huwelijk gepland en wij hadden ons voorgenomen om tijdens de huwelijksnacht de strip met anticonceptie symbolisch door te knippen. Samen konden wij fantaseren over een kleintje en over hoe onze wereld er dan uit zou zien, maar daar gaat nog iets aan vooraf.. Zwanger (lees: DIK) worden en laat dat nu net niet mijn ding zijn..;-)

Wij hebben heel bewust voor het ouderschap gekozen, wij vonden dat we de boel geestelijk enigszins op een rijtje moesten hebben. So back in therapy.. Keihard werken aan mijzelf om onder andere deze issues los te laten. Want het dik worden bij een eventuele zwangerschap moest wel goed voelen en daarnaast had ik als drijfveer dat ik echt een goed voorbeeld wilde zijn voor onze kindjes.

En toen, enkele maanden na onze bruiloft, was het moment daar. Ik kan mij het moment van de test nog herinneren als de dag van gisteren. Echt dolgelukkig tot in onze teennagels! Zwevend op een wolk van trots.. Maar toen begon het lastige, mijn lichaam veranderde. Het begin vond ik het moeilijkste, op het moment dat mijn buik op een zak met aardappelen leek. Dat het net lijkt alsof je gewoon een paar kilo aangekomen bent, zo’n flut buikje. En met niemand kunnen delen dat het echt een goede reden had en ook inbeelden dat iedereen naar je kijkt en over je dikke lijf praat. Ik was altijd streng voor mijzelf met sporten, maar nu had ik na een werkdag niet meer de energie om überhaupt van de bank af te komen. Ik voelde mij zo vreselijk lelijk en dik, terwijl ik daarnaast echt dolgelukkig was. Een hele rare combinatie.. Blij dat die buik steeds dikker werd omdat er iets heel bijzonders in groeide en aan de andere kant kon ik janken omdat de weegschaal steeds een hoger gewicht aan gaf. Ik verlegde iedere keer mijn grens van wat ik dacht aan te kunnen om op de weegschaal te zien verschijnen. De verloskundige wist van mijn verleden en liet mij ook, als dat beter voelde, met ogen dicht op de weegschaal staan. Het hoefde niet onnodig paniek te veroorzaken, daar was ik haar heel dankbaar voor. Altijd even checken tijdens de controles of ik er oké mee was. Dit zorgde ervoor dat ik ook accepteerde dat dit gevoel er was, het hoort bij mij, zolang het maar niet overheerst.

Toen mijn buik steeds duidelijker werd, zo’n beginnend rond bolletje die je helemaal uitzet zodat het nog meer lijkt, voelde ik mijn zelfvertrouwen groeien. Dit was van mij, er groeit iets in mij, mijn lichaam kon dit nog na al het hongeren… Wat een rijk gevoel. Uit onderzoeken blijkt dat vrouwen die ooit eetproblemen hebben gehad minder makkelijk zwanger worden en de kans op een miskraam groter is. Over deze gevolgen heb ik nooit nagedacht tijdens mijn puberjaren. Ik ben dankbaar dat mijn verleden hier geen sporen op heeft nagelaten, de littekens in mijn hoofd zijn al pittig genoeg. Ik ben apetrots dat mijn aardappelenbuik het huisje was van onze 3 kinderen..