‘Houden van een ander, heb jij alleen maar nodig omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou, joh, maakt de ander overbodig
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf’. Tranen voel ik opwellen wanneer ik Tabitha deze tekst bij de Beste Zangers hoor zingen. Raak, recht in m’n hart! Ik slik mijn tranen weg en mijn hoofd gaat direct aan de haal. Mijn gevecht met zelfliefde flitst voorbij..

Al sinds jong meisje probeerde ik van mijzelf te houden, therapeuten die ik moest bezoeken en die aangaven dat hier juist de sleutel van herstel lag. Plak memo’s op je spiegel met teksten ‘ ik ben het waard’, ‘ ik mag er zijn’, ‘ik hou van mij’. Ik vond het een lachertje en schaamde mij wanneer ik dit weer eens moest proberen. Het voelde alsof iedereen mee keek, zo gênant vond ik het om mijzelf in de spiegel aan te kijken en dit hardop (want dat was belangrijk) uit te spreken. Ik deed dat drie keer en dan gaf ik er de brui aan. Wat een stom advies. Ik was ’t waard, wat grap. Ik wilde het voelen hoor, maar het lukte niet. De tegenslagen in mijn kinder- en tienerjaren lieten mij het tegenovergestelde voelen, waardoor het mijzelf niet lukte om mijn brein van andere gedachten te voorzien.

Ik kan nu verdrinken in herinneringen die ervoor gezorgd hebben dat ik de zelfliefde in die tijd niet kon vinden. Ik kan verdrinken in terugdenken aan de geestelijke pijn die ik heb gevoeld. Maar ik kies er nu voor om dit niet te doen en trots te zijn op de weg die ik heb afgelegd om deze zelfliefde wel te vinden. Ik kan jullie vertellen: ik heb ‘m gevonden! Het is niet makkelijk en er schiet nu een gekke vergelijking mijn hoofd in om duidelijk te maken hoe ik het ervaar. Deze week hadden we een oppashondje, zodra ik niet oplette en de voordeur open had floepte hij naar buiten. Zo makkelijk gaat het ook met mijn zelfliefde. Bij een tegenslag schiet de zelfliefde snel de deur uit. Bij het hondje moest ik al mijn charmes in de strijd gooien om hem terug te lokken en precies dat heb ik geleerd met mijn zelfliefde. (Haha, het slaat echt nergens op nu ik het nog eens terug lees..) Soms gaat er iets mis; soms kwets je iemand onbedoeld, ik schreeuw weleens eens buitenproportioneel tegen mijn kinderen, mijn kleding past niet meer of er zitten weer eens kilo’s aan mijn heupen geplakt.. Terug bij af. Terug bij het minderwaardige gevoel: ‘ik kan het niet, ik heb het weer verpest’. Deze gevoelens heb ik nog regelmatig, maar het lukt mij nu sneller om het te accepteren. Niet alles gaat perfect. Ik ben niet perfect, al had ik dat graag willen zijn. Ik ben goed zoals ik ben, ik durf wat vaker op de voorgrond te treden en mijzelf te laten zien. Ik durf vaker te geloven dat ik gewoon leuk ben, dat ik best humor heb en dat ik bijvoorbeeld goed ben ik m’n werk. Een oude gedachte van mij zou zijn dat er natuurlijk nog mensen zijn die mij dit soms weet even laten vergeten. Mijn nieuwe gedachten zijn (meestal.. laat ik niet overdrijven) ik laat mijzelf uit balans brengen door deze mensen. Het ligt bij mij.. Ik ben degene die ervoor kan zorgen dat ik zelfliefde ervaar, niet een ander. En wat voelt het heerlijk om steeds vaker te voelen IK HOU VAN MIJ.

Luister hem maar eens:
https://open.spotify.com/track/6j4QrwQFRroPV0B8oSjTNu?si=L8-3Ge5-Qle3hiz_ceS-xw