Wij zijn aan het kamperen in Drenthe en mijn zwemband is mee. Ik neem hem trouwens tegenwoordig overal mee naar toe. Ik probeer hem wel eens af te doen, maar hij is geloof ik erg aan mij gehecht..

Ik ben dit jaar 35 geworden, mijn moeder was begin 30 toen de overgang haar een hormonale warboel bracht. Sinds september vorig jaar ben ik een flink aantal kilo’s aangekomen, daarnaast ben ik hormonaal net een reuzenrad. Ik draai de hele maand in een rondje. Bovenin vind ik mijn leven fantastisch en zo rond de periode van de maand dat het kleine duiveltje zijn intreding doet wenste ik dat alles anders was. Dit gevoel is de afgelopen maanden alleen maar sterker geworden, echt bizar welke gedachten die hormonen los kunnen maken.

Ik ben hiervoor in januari naar een gynaecoloog gegaan, ik wilde de overgang bevestigd hebben. Nadat ik de gynaecoloog over mijn klachten had verteld, was zij ook zo goed als overtuigd. Het bloedonderzoek was bijna voor de vorm. Totdat de uitslagen lieten zien dat alles perfect in balans was.. KAK.. Hoe kan dat nou? De gynaecoloog stuurde mij weg met een recept voor de pil, het zou allemaal wel goed komen. De ligt trouwens nog steeds in de la, ik vind het pure troep.

Maar ja, wat dan.. Ik ben meer gaan sporten in de hoop de kilo’s weer kwijt te raken. Helaas heeft het niks gebracht. Deze kilo’s blijven kleven, het lijkt zelfs alleen maar erger te worden.

Nu ben ik dus op vakantie, ik ben bijna blij dat het geen mooi weer is. Ik hoef nu niet in bikini. Maar man, wat voel ik mij ongelukkig.. Mijn spijkerbroeken zitten te strak. In andere outfits lijk ik wel zwanger.. Mijn dochter aait soms heel lief over mijn buik en vraagt of er een baby in zit..

Het is die zwemband.. Ik moet oppassen, het is er nu nog 1 van Frozen, maar straks is het zo’n autoband..