[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Vanmorgen, tijdens mijn meditatie, vroeg de meditatiegeleider om zinnen in mijn gedachten op te zeggen. 1 daarvan was: ‘Ik ben blij met het lichaam waarin ik leef’. Hij kwam binnen, echt binnen..

Ik ben nu bijna 35 en ik kan nu pas zeggen dat ik blij ben met mijn lijf. Nog lang niet iedere dag, maar het is een begin na veel jaren waarin ik mijn lijf niet koesterde.
Ik heb een verleden met anorexia. Als jong meisje ben ik altijd onzeker geweest over wie ik was en over hoe ik eruit zag. Ik voelde mij altijd al dikker dan dat ik in werkelijkheid was. Dat zie ik trouwens pas sinds kort op foto’s van toen, op diezelfde foto’s vond ik mijzelf enkele jaren geleden nog een kamerolifantje. In ieder geval, tijdens de pubertijd werden de onzekerheden extra getriggert en eten werd een dagelijkse strijd.

Deze dagelijkse strijd voer ik nog, het litteken van anorexia zal er altijd zijn. De ene dag wat meer op de voorgrond dan de andere dag. Ik ben ondertussen moeder van drie kinderen en besef mij goed dat ik voor hen een voorbeeldfunctie heb. Ik heb daarom besloten om nooit meer te hongeren of te lijnen. Dus dit is dan ook precies mijn dagelijkse gevecht.. Ergens heel diep van binnen hou ik altijd het stemmetje die fluistert dat ik moet afvallen en eten moet laten staan, of de maaltijd gezond is of niet, honger gevoel blijft het meeste voldoening geven. Maar dit is niet meer wat ik wil zijn, het litteken moet steeds minder zichtbaar worden. Helaas is er voor dit litteken geen zalfje en moet ik hem op eigen kracht verzachten.. Ik zit nu midden in de zoektocht ‘naar de juiste zalf’. Ik ben volop bezig met persoonlijke ontwikkeling; zoekend naar mijzelf, wie ben ik en wat wil ik zijn? En ik moet zeggen dat het helpt. Het gaat niet zo snel als dat ik zou willen, maar mijn schouders staan steeds verder naar achteren. Ik begin steeds meer te zien dat ik oké ben. Naast deze persoonlijke zoektocht is er nog een andere, namelijk de zoektocht in het land der voeding en die van gezondheid. Ik lees veel over voeding en probeer van alles uit om te voelen wat bij mij past. Daarnaast is er 2,5 jaar geleden uit een bloedtest gebleken dat mijn lijf liever geen gluten wil verwerken. Dat maakt de zoektocht nog wat gecompliceerder.
Sinds een paar maanden eten ik koolhydraatarm (ik at dus al glutenvrij) en eet ik volgens het intermittent fasting principe. Dat houdt in dat ik eet binnen een tijdsblok van 8 uur, de andere 16 uur vast ik. Ik heb gewoon 3 maaltijden per dag. Het lijkt erop datik een stukje balans in voeding heb gevonden. De glutenvrije producten in de supermarkt bevatten vaak onnodige, ongezonde toevoegingen. Hierdoor ben ik van een keukenkneus ontpopt tot een enthousiaste keukenprinses. Ik kon voorheen nog geen ei bakken, maar nu probeer ik van alles uit. Ik heb er plezier in en hierdoor veranderd mijn relatie met eten langzaam in iets positiefs. Dus een win-win situatie.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]