Vroeger zongen wij thuis vaak, dansend om de salontafel heen en lekker gek doen. Ik heb er zulke fijne herinneringen aan. ️Gewoon even jezelf compleet laten gaan, zonder gêne. 

Naar mate ik groter werd (euhm.. ouder denk ik, groter ben ik niet echt geworden met mijn 1.58 m ) groeide mijn onzekerheid, vooral buitenshuis. Op de basisschool werden er kinderfeestjes gehouden met een disco op zolder of we gingen met een groepje naar het buurthuis voor een kinderdisco. Man, wat voelde ik mij dan ongelukkig.. Ik kan dat gevoel nog zo goed terug halen. Ik wilde er vaak bij zijn, ik wilde namelijk leuk gevonden worden, maar het liefst lag ik thuis onder de dekens. Het optutten gaf al zoveel stress dat ik eerst 2 uur met buikkrampen zat, ik dacht vooral aan de mooiste meisjes van de klas en de moed zakte al in mijn schoenen. Vervolgens stond ik dus op zo’n feestje waar ik eigenlijk moest bewegen, maar mijn hele lijf stagneerde door de onzekerheid. Ik durfde echt niet en bleef ik dus keurig aan de zijlijn staan. Ik lachte lief naar iedereen die naar mij keek, maar probeerde ook direct het oogcontact weer te vermijden, want straks wilde iemand mij nog op de dansvloer hebben. HELP! En dan kwam er een liedje om op te schuifelen, ik wist niet waar ik moest kijken en hoe ik moest kijken.. Vreselijk! 

Zo rond mijn 14de nam mijn eetprobleem serieuzere vormen aan en groeide mijn onzekerheid nog meer. Schoolfeestjes struggelde ik net zo door als op de basisschool en dat voelde natuurlijk nogal knullig. Sommige meiden lieten zich helemaal gaan op de dansvloer en ik zag dat de jongens dit konden waarderen, maar ik kon het niet. Ik kreeg het ritme niet, het stagneerde volledig in mijn hoofd door alle spanningen. Door maar veel te kletsen en wat gewiebel (dat was mijn danspoging van ‘zie je wel, mijn heupen bewegen 1 cm heen en weer) kwam ik de avond door. Maar ik verliet altijd teleurgesteld zo’n feestje. Ik wilde zelf ook zo graag dat het anders was..

We werden ouder en iedereen ging stappen, toen zat ik er te diep in. Deze fase heb ik gewoon helemaal overgeslagen. Alcohol heb ik amper gedronken, daar zaten namelijk teveel calorieën in, dus daarmee creëerde ik helaas ook geen soepele heupen. Alles waarbij gedanst kon worden vermeed ik.
Mijn eerste, echt dansmoves heb ik gezet op onze bruiloft. Ik was toen 25 jaar. Dat is de eerste dag die ik mij kan herinneren waarvan ik dacht ‘wauw, I’m looking good! Ik had die dag vleugels van geluk.. Ik heb zo genoten én gezopen en die combinatie zorgde voor onbezorgde dansmoves. Op mijn blote voeten op de dansvloer, alleen op de dansvloer, dansend in het glas met een bloedende voet op de dansvloer.. Het boeide mij niks, tot het laatste liedje ben ik door gegaan. De avond ging te snel voorbij, net als die moves.. Gone with the wind.

Wij kregen kinderen, drie wel te verstaan, dus ik had een prima excuus om niet te stappen/dansen. Thuis zongen wij en dansten regelmatig in de woonkamer, maar daar bleef het bij. Ineens begon het te knagen.. Ik kreeg last van het feit dat ik weinig ben uit gegaan, ik wilde zo graag even los. En toen kwam er een nieuwe collega in ons team, een die bijna wekelijks volop genoot van dansen. Wij werden al gauw vriendinnen en spraken over dit soort issues. Ik kon mij niks van haar wereld voorstellen en zij niks van de mijne. Het idee dat ik dat vrije gevoel van dansen niet kende greep haar aan, het werd haar uitdaging om mij te laten dansen. En daar kwam ineens een feestje en zo stond ik mijzelf vol te gieten met vieze zoete witte wijn. Ik moest eerst flink indrinken om te kunnen voelen hoe ik mijn heupen überhaupt moest bewegen.. Maar wat een avond! Ik heb gedanst alsof mijn leven er vanaf hing en ik heb gevoeld dat ik het kon. Klein detail: dit was pas in 2018, ik was toen 33. Hierna ging er een knopje op, ik vind het heerlijk en het lukt nu zonder 3 liter alcohol. Ook heel fijn, zo hou ik die calorieën weer een beetje laag.. ;-)Mijn voornemen is om regelmatig te blijven dansen, zodat ik niet kan vergeten hoe het ‘moet’ en hoe fijn het voelt. Mijn voornemen is om regelmatig te blijven dansen, zodat ik niet kan vergeten hoe het ‘moet’ en hoe fijn het voelt. En net als bij de sauna vind ik het eerste half uur een dingetje, ik weet nooit hoe ik moet beginnen of zo, het is altijd onwennig. Maar als die heupen nu eenmaal los zijn..