Ik heb als klein meisje altijd aan sport gedaan, tijdens handbal deed ik pirouettes op de middenstip. Nooit echt gedreven gesport, maar wel met veel plezier en gezelligheid.

De middelbare schooltijd heeft alles veranderd, ik werd bewuster van mijn uiterlijk en mijn onzekerheid groeide. Het sporten kreeg een doel, namelijk een mooier lichaam. Ik stond regelmatig op de skates en deed fanatiek aan steps. Eten werd langzaam steeds meer een ding.

Tijdens mijn eerste puberige liefdesverdriet ging de knop om, ik merkte dat hongeren troost gaf en sporten gaf een voldaan gevoel. Heel geleidelijk verloor ik mijzelf steeds meer. Ik sliep op zolder en zette mijn wekker steeds vroeger om te kunnen sporten. Heel zachtjes ging ik uit bed en deed ik allerlei grondoefeningen. Na schooltijd ging ik nog even op de skates en na het eten maakte ik regelmatig een flinke avondwandeling met een vriendin, alles om zoveel mogelijk calorieën te verbranden. Het werd letterlijk een ‘sport’ om zoveel mogelijk te bewegen.

Ik werd ouder, ik kreeg een baantje en probeerde daarnaast 3 á 4 keer per week te sporten. Dit heb ik jaren kunnen volhouden, tot aan de geboorte van onze oudste zoon Finn, nu 8 jaar geleden. Mijn streven is altijd 3 keer per week gebleven, bij 3 keer per week sporten is mijn hoofd in balans. Met 3 keer per week kan ik een redelijke verhouding met eten behouden.. Tot afgelopen zomer heb ik hier ontzettend veel druk van gevoeld, jarenlang gefixeerd op het sporten, om maar vrede met mijzelf te kunnen hebben. Het nam onbewust mijn hele mindset voor de week over. De kalender ging op een nieuwe bladzijde en het eerste wat ik deed was kijken of de 3 keer wel haalbaar was. Wanneer ’t niet lukte, door wat voor reden dan ook, bepaalde dat mijn hele humeur. Ik bracht de kinderen te gehaast en met te weinig aandacht naar bed, om maar op tijd bij een groepsles aan te kunnen sluiten.

Net voor de zomervakantie ging het mis, tijdens het flippen van een band ging ik enorm door mijn rug en ik heb echt plat gelegen. De zomervakantie naderde, zonder dat ik kon trainen, en in Frankrijk kwam het besef hoe het sporten mijn week, mijn humeur, maar onbedoeld dus ook mijn gezin beïnvloedde. Dat was een pijnlijke ontdekking. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren voorgehouden dat ik mijn lijf heb geaccepteerd, dat ik er mee om heb leren gaan en toevallig kwamen er het afgelopen jaar steeds meer situaties voorbij waardoor ik dacht: ik zit er toch nog meer in dan ik dacht. Tot de dag van vandaag heb ik nog veel last van mijn rug, dit heeft mij gesterkt in de ’test’ om mijn sportabonnement op pauze te zetten. Even kijken wat dit doet met mijn mindset en met het gezin. In het gezin brengt het rust, ik ben minder gehaast. Maar mijn mindset heeft ’t zwaar. Ik ben op avonden dat ’t uitkwam (als manlief weg was) in de woonkamer een YouTube training gaan volgen, zitten echt hele goede workouts tussen, trouwens! Daarnaast heb ik regelmatig hardgelopen. Maar ik merk ook dat het er sneller bij in schiet wanneer ’t te druk is, want ik hoef niet persé naar iets waar ik voor betaal. En sinds een week of 2 maakt het mij weer te onrustig. De rust die het mee bracht om niks te hoeven is verdwenen, de billen gaan weer hangen, de zwaai armen ontstaan weer langzaam en mijn mindset gaat weer met mij aan de haal, waardoor ook het eten weer een extra lading krijgt. Dus ik moet wat.. Ik heb toch die vastigheid nodig om in balans te blijven, althans.. In mijn hoofd. Nu zoeken naar de juiste balans voor mijn hoofd én ons gezin..